Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Zielonej Górze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16.05.2016 r.

Sąd Rejonowy w Zielonej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Jacek Bartosz Antoszewski

Protokolant:st. st. sekr. sąd. Joanna Konopka

po rozpoznaniu w dniu 0 9 maja 2016 r. w Z.

na rozprawie sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S.

- o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. na rzecz powódki A. S. kwotę 2189,00 (dwa tysiące sto osiemdziesiąt dziewięć, 00/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 27.01.2014 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo,

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego koszty procesu przyjmując, iż powód wygrał sprawę w 13,52 % i pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu .

UZASADNIENIE

Powódka A. S., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła przeciwko pozwanemu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. pozew o zapłatę kwoty 15.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.01.2014 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz kwoty 1.189,00 wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.01.2014 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Nadto powódka wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za mogące wystąpić u niej w przyszłości negatywne skutki wypadku z dnia 25.10.2013 r.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 25.10.2013 r. w K. na ul. (...) doszło do wypadku drogowego z jej udziałem. Sprawcą zdarzenia była inna uczestniczka ruchu drogowego E. S., która nie zachowując należytej ostrożności najechała na tył pojazdu prowadzonego prze powódkę. Bezpośrednio po zdarzeniu powódka nie odczuwała dolegliwości bólowych i w związku z tym udała się w dalszą podróż. Jednocześnie na prośbę powódki na miejsce wypadku przybył znajomy powódki Z. Ż.. Po południu z powodu odczuwanych dolegliwości bólowych powódka udała się na SOR w Z., gdzie stwierdzono u niej uraz szyi oraz zalecono stosowne leki oraz kołnierz ortopedyczny. W dniu 28.10.2013 r. powódka kupiła kołnierz ortopedyczny. W kolejnych dniach powódka odczuwała coraz silniejsze dolegliwości bólowe. W dniu 29.l0.2013 r. w badaniu rtg kręgosłupa szyjnego stwierdzono u powódki wyprostowanie lordozy szyjnej. Z powodu ww. dolegliwości powódka w okresie od 29.10.2013 r. do 14.11.2013 r. pozostawała pod stałą opieką lekarską. Leczyła się też u lekarza neurologa. Mimo zastosowanego leczenia powódka cały czas odczuwała dolegliwości bólowe karku i szyi. W dniu 28.11.2013 r. powódka była na konsultacji psychologicznej w Przyszpitalnej Poradni Psychologicznej w Z., gdzie stwierdzono u niej dolegliwości wynikające ze stresu pourazowego w postaci lęku przez jazdą samochodem oraz obawą udziału w kolejnym wypadku. w dniu 06.12.2013 r. na podstawie badania przedmiotowego powódki lekarz sportowy stwierdził u niej przeciwwskazania do uprawiania zawodowo karate, zalecając jej jedynie udział w lekkim treningu. Nadto lekarz sportowy skierował powódkę na zabiegi rehabilitacyjne. W dniu 11.12.2013 r. w badaniu lekarskim stwierdzono u powódki następujące dolegliwości: objaw szczytowy ujemny, napięcie mięśni karku oraz ruchy skrętne szyi ograniczone bólowo obustronnie. Z powodu ww. dolegliwość lekarz zalecił powódce dalszą rehabilitację. Powódka poniosła koszty ww. opinii lekarskiej z dnia 11.12.2013 r. oraz zabiegów rehabilitacyjnych (masaży). Skutki wypadku spowodowały u powódki negatywne skutki w życiu osobistym i zawodowym – nie może jak do tej pory trenować zawodowo karate oraz prowadzić szkółki samoobrony (karate). Przez pierwsze dniu po wypadku powódka była zamuszona odwołać zajęcia w szkole karate, a następnie w okresie od 04 do 15 listopada 2013 r. zleciła prowadzenie ww. zajęć innej osobie. W okresie rekonwalescencji powódka zmuszona była do korzystania z pomocy innych osób przy wykonywaniu podstawowych czynności dnia codziennego, z którymi przed wypadkiem nie miała problemów. Brak samodzielności i złe samopoczucie spowodował, iż powódka cierpiała na depresję, z powodu której podjęła leczenie w poradni psychiatrycznej. Powódka wskazała, iż zgłosiła doznaną przez siebie szkodę pozwanemu i pismem z dnia 27.12.2013 r. wezwała go do zapłaty na jej rzecz stosownej rekompensaty tytułem doznanej przez siebie szkody niematerialnej. Pozwany pismem z dnia 29.01.2014 r. odmówił jednak wypłaty żądanego przez powódkę zadośćuczynienia i odszkodowania. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż na podstawie analizy dokumentacji zdjęciowej z wypadku stwierdził, że widoczne uszkodzenia w pojeździe powódki nie korelują z opisanym przez strony w notatce z kolizji przebiegiem wypadku komunikacyjnego z dnia 25.10.2013 r. oraz wskazał, że pojazdy zderzyły się z nieznaczną siłą, dodatkowo zaabsorbowaną przez konstrukcję aut. W dniu 05.02.2014 r. pełnomocnik powódki wniósł odwołanie od powyższej decyzji pozwanego podnosząc, iż w trakcie likwidacji szkody pozwany przyznał dotychczas powódce odszkodowanie w wysokości 2.800,00 zł. Pozwany nie uwzględnił odwołania powódki.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany potwierdził, iż otrzymał zgłoszenie szkody komunikacyjnej z dnia 25.10.2013 r. – wypadku drogowego, do którego miało dojść w K. z udziałem kierującej pojazdem matki A. (...) o nr rej. (...) oraz sprawcy zdarzenia, tj. kierującej pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) E. S.. Przyznał też, że posiadacz pojazdu marki T. (...) miał zawartą w pozwanym zakładzie ubezpieczeń umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany wskazał, że pismem z dnia 29.01.2014 r. odmówił powódce wypłaty odszkodowania. Pozwany zaprzeczył, aby powódka w chwili kolizji kierowała pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) i aby doznała w następstwie tego zdarzenia obrażeń ciała. Podał, iż w toku likwidacji szkody ustalił, iż kierująca pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) bezpośrednio po zdarzeniu odjechała z miejsca kolizji twierdząc, że się spieszy. Sprawca kolizji E. S. nie zdążyła ustalić tożsamości poszkodowanej oraz spisać oświadczenia odnośnie winy za spowodowanie kolizji. Następnie na miejsce zdarzenia przyjechali dwaj mężczyźni, którzy twierdzili, iż jeden z nich jest znajomym poszkodowanej a drugi jej mężem. Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji sporządzili notatę z przebiegu zdarzenia pod nieobecność kierującego pojazdem marki A. (...). W tej sytuacji sprawczyni zdarzenia nie była w stanie stwierdzić, czy kierującą p[pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) była powódka A. S., czy też zupełnie ktoś inny. Zdaniem pozwanego, powódka nie mogła doznać opisywanych przez nią obrażeń ciała w okolicznościach wypadku z dnia 25.10.2013 r. podał, iż na etapie likwidacji szkody ani w pozwie powódka nie przedstawiła dowodów na istnienie związku przyczynowego pomiędzy obrażeniami ciała a ww. kolizją. Konstatował, iż sprawczyni zdarzenia nie zaobserwowała u powódki żadnych obrażeń ciała, a sama powódka podała, iż nie odczuwała dolegliwości bezpośrednio po zdarzeniu. Pozwany zanegował także, aby powódka była uprawniona do otrzymania odszkodowania w łącznej wysokości 1.189,00 zł, w tym zwrotu kosztów leczenia, sporządzenia opinii prywatnej w wysokości 300,00 zł oraz wydatku związanego ze zleceniem prowadzenia zajęć karate innej osobie w kwocie 500,00 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25.10.2013 r. o godz. 13.00 w K. na ul. (...), powódka A. S. kierując samochodem osobowym m-ki A. (...) uległa wypadkowi komunikacyjnemu spowodowanemu przez kierującą samochodem m-ki T. (...) E. S. (z domu D.).

W dniu 15.05.2014 r. Sąd Rejonowy w Krośnie Odrzańskim wydał wyrok w sprawie II W 85/14, w którym uznał E. S. za winą popełnienia wykroczenia polegającego na tym, że w dniu 25.10.2013 r. kierując samochodem marki T. (...) wbrew obowiązkowi nie zachowała bezpiecznego odstępu od poprzedzającego pojazdu w wyniku, czego zderzyła się z samochodem marki A. (...), czym spowodowała zagrożenie w ruchu drogowym oraz tego, że kierowała samochodem marki A. (...) nie mając wymaganych uprawnień.

dowód:

- wyrok Sądu Rejonowego w Krośnie Odrzańskim z dnia 15.05.2014 r. w sprawie II W 85/14 wraz z uzasadnieniem –k. 76-81/

Samochód kierowany przez sprawczynię wypadku był ubezpieczony w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w dacie przedmiotowego zdarzenia u pozwanego.

dowód: -akta szkody,

- zeznania powódki A. S. - k. 111 w zw. z k. 238-239/

Bezpośrednio po wypadku powódka nie odczuwała żadnych dolegliwości i w związku z tym udała się w dalszą podróż. W dniu 25.10.2013 r. po południu powódka zgłosił się na oddział (...) Szpitala Wojewódzkiego w Z., gdzie w badaniu przedmiotowym stwierdzono u niej uraz przeciążeniowy kręgosłupa i zaopatrzono powódkę w kołnierz ortopedyczny miękki, z którego korzystała przez okres około 3-4 tygodni. Odczuwała bóle szyi, górnego odcinka pleców oraz głowy. W dniu 29.10.2013 r. powódka poddana została badaniu rtg kręgosłupa w wyniku którego stwierdzono u niej wyprostowanie lordozy szyjnej (odcinek szyjny kręgosłupa w normie).

Powódka była leczona zachowawczo i do 20.11.2013 r. pozostawał pod kontrolą poradni ortopedycznej. Zastosowano leczenie farmakologiczne (przeciwbólowe) oraz fizykoterapię. W okresie od 30.10.2013 r. do 20.11.2013 r. leczyła się neurologicznie. W dniu 28.11.2013 r. odbyła jednorazową konsultację psychologiczną.

Z powodu dolegliwości bólowych głowy oraz mrowienia w palcach, skierowano ją na masaże. Leczenie zakończono 20.11.2013 r.

dowód: - notatka o kolizji drogowej z dnia 25.10.2013 r. –k. 15;

- karta informacyjna z leczenia powódki z dnia 25.10.2013 r. –k. 16;

- badanie rtg kręgosłupa szyjnego – k. 18;

- historia choroby powódki – k. 19;

- skierowanie na leczenie fizykoterapeutyczne – k. 20;

- zaświadczenie lekarza neurologa z dnia 20.11.2013 r. – k. 21;

- zaświadczenie z Poradni Psychologicznej Przyszpitalnej z dnia 28.11.2013 r. – k. 22/

Obecnie powódka nie kontynuuje leczenia, nie korzysta z fizykoterapii. Okresowo nadal odczuwa bóle głowy oraz kręgosłupa w górnym odcinku pleców i szyi. Nie może dźwigać cięższych rzeczy, ani wykonywać prac wysiłkowych.

dowód:

- zeznania powódki A. S. –k.111 w zw. z k. 238-239/

W następstwie wypadku z dnia 25.10.2013 r. powódka nie doznała trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

dowód:

- opinie biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii lek. med. S. G. z dni 13.12.2014 r. i 01.08.2015 r.– k.135-140, 176-177/

Przed wystąpieniem z niniejszym powództwem powódka poniosła koszt sporządzenia przez lek. med. z zakresu patomorfologii R. K. prywatnej opinii odnośnie jej stanu zdrowia i następstw wypadku z dnia 25.10.2013 r. w kwocie 300,00 zł.

dowód:

- prywatna opinia lekarska z dnia 11.12.2013 r. wraz z rachunkiem – k. 27/

W związku z następstwami przedmiotowego wypadku powódka poniosła również następujące wydatki: zakupu kołnierza ortopedycznego w wysokości 39,00 zł, badania usg szyi w wysokości 100,00 zł, zabiegów fizykoterapeutycznych (serii masaży) w wysokości 250,00 zł oraz koszt zastępstwa - zlecenia osobie trzeciej prowadzenia zajęć nauki sztuki walki karate w kwocie 500,00 zł.

dowód: - faktura Vat nr (...) za zakup kołnierza ortopedycznego – k. 17;

- rachunek nr (...) za badanie usg szyi – k. 24

- rachunek nr (...) z dnia 13.12.2013 r. –k. 26;

- umowa zlecenie nr (...) z dnia 04.11.2013 r. wraz z rachunkiem z dnia 16.11.2013 r. – k. 28, 29/

Pismem z dnia 27.12.2013 r., pełnomocnik powódki skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty odszkodowania w stosownej wysokości za szkodę powstałą w mieniu powódki w wyniku wypadku z dnia 25.10.2013 r.

Pismem z dnia 23.01.2014 r. pozwany odmówił przyznania powódce ww. odszkodowania kwestionując, aby doznała ona jakiejkolwiek negatywnych skutków, w tym także szkody majątkowej, w wyniku wypadku.

Od powyższej decyzji zakładu ubezpieczeń strona powodowa wniosła odwołanie, którego pozwany nie uwzględnił

dowód: - pismo strony powodowej z dnia 27.12.2013 r. wraz z potwierdzeniem nadania - k.30-36;

- pismo pozwanego z dnia 23.01.2014 r. – k. 17-18;

- odwołanie powódki z dnia 05.02.2014 r. – k. 19/

A. S. ma 28 lat, posiada uprawnienia instruktora samoobrony. Przed wypadkiem prowadziła własną działalność gospodarczą – szkółkę nauki karate.

Obecnie powódka w dalszym ciągu uprawia spor i preferuje aktywne formy wypoczynku. Nadal także trenuje sztuki walki, lecz mniej intensywnie niż przed wypadkiem.

/ dowód:

- zeznania powódki A. S. –k. 111 w zw. z k. -238-239/

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone przez powódkę, których treść i autentyczność nie była kwestionowana przez stronę pozwaną oraz opinie biegłego sądowego z dziedziny ortopedii i traumatologii. Obie opinie zostały sporządzone zgodnie z tezą sądu, a przedstawione w nich argumenty są rzeczowe i logiczne. Biegły w opinii uzupełniającej sposób jasny i wyczerpujący udzielił odpowiedzi na zarzuty powódki zgłoszone do sporządzonej przez niego opinii podstawowej.

Sąd oparł się także częściowo na zeznaniach powódki A. S., tj. w zakresie, w jakim korelowały one z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza dokumentami z przebiegu leczenia powódki, a także rachunkami i fakturami.

Również zeznania powoda w zakresie następstw wypadku po zakończeniu leczenia, budzą Wątpliwości sądu wzbudziły zeznania powódki w zakresie, w jakim opisywała następstwa wypadku po zakończeniu leczenia. Od wypadku minęły 3 lata, powódka nadal twierdzi, że odczuwa związane z nim dolegliwości, jednak od listopada 2013 r. nie skorzystała z wizyt u lekarzy ani nie podejmuje żadnych zabiegów, aby te dolegliwości zmniejszyć. Jednocześnie powódka cały czas pracuje w zawodzie jako instruktor samoobrony i prowadzi w tym kierunku zajęcia sportowe. Występowania takich dolegliwości u powódki nie potwierdził też powołany w sprawie biegły.

Sąd zważył, co następuje:

Żądanie powódki A. S. okazało się częściowo zasadne.

Stosownie do treści przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego
w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 392) posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia
OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu.

W myśl art. 34 ust. 1 cyt. ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź
też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 cyt. ustawy).

Zakres odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza mechanicznego środka poruszanego za pomocą sił przyrody wyznacza treść art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 k.c.

Samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody – jak wynika z art. 435 § 1 k.c. – ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Przepis art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 k.c. statuuje zatem odpowiedzialność kierującego pojazdem na zasadzie ryzyka.

Sąd nie podzielił stanowiska pozwanego, aby powódka nie była uczestnikiem kolizji drogowej z dnia 25.10.2013 r. oraz by nie poniosła ona w jej wyniku jakichkolwiek szkody. Zdaniem Sądu, okoliczności przedmiotowego wypadku drogowego oraz jego skutki znajdują potwierdzenie w przedłożonych do akt niniejszej sprawy dokumentów medycznych oraz rachunków. Natomiast wina kierującego samochodem marki T. (...) w spowodowaniu tego zdarzenia wynika z prawomocnego orzeczenia sądowego wydanego przez Sąd Rejonowy w Krośnie Odrzańskim II Wydział Karny w sprawie II W 85/14.

W ocenie Sądu zatem, wbrew gołosłownemu stanowisku pozwanego, nie ulega wątpliwości, iż w dniu 25.10.2013 r. powódka uległa wypadkowi komunikacyjnemu. Bezsporne jest także, iż w wyniku przedmiotowego wypadku, powódka doznała obrażeń ciała w postaci urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, nie była hospitalizowana, była leczona farmakologicznie i poddana fizykoterapii. Leczenie zakończono 20.11.2013 r.

Nie budzi też wątpliwości, iż pozwany w toku likwidacji szkody uznał swoją odpowiedzialność w związku z tym zdarzeniem i przyznał posiadaczowi pojazdu m-ki A. (...) kwotę w wysokości 2.815,00 zł tytułem szkody w pojeździe.

Niniejszym pozwem powódka dochodzi dodatkowej zadośćuczynienia z tytułu krzywdy doznanej w wyniku tego zdarzenia w wysokości 15.000,00zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.01.2014 r.

Podstawą zasądzenia zadośćuczynienia jest przepis art. 445 § 1 kc w związku z art. 444 kc, zgodnie z którymi w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Uszkodzenie ciała oznacza naruszenie integralności fizycznej pozostawiające wyraźne ślady (np. rany, złamania), zarówno zewnętrzne, jak i wewnętrzne (np. uszkodzenie organów wewnętrznych). Rozstrój zdrowia wyraża się natomiast w innych postaciach zakłócenia w funkcjonowaniu poszczególnych organów, bez ich widocznego uszkodzenia (np. zatrucie, nerwica, choroba psychiczna, obniżenie sprawności intelektualnej). To samo zdarzenie może wywołać zarówno uszkodzenie ciała, jak i rozstrój zdrowia.

W myśl § 1 art. 445 kc sąd może, w wypadkach wskazanych w art. 444 kc, przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Pojęcie krzywdy mieści zatem wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zarówno w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. W konkretnych sytuacjach musi to prowadzić do uogólnień wyrażających zakres doznanego przez poszkodowanego uszczerbku niemajątkowego.

O rozmiarze należnego zadośćuczynienia pieniężnego decyduje zatem w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy. Jednakże niewymierny w pełni charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny sądu. Przyjmuje się, że wspomniana ocena powinna się opierać na całokształcie okoliczności sprawy, nie wyłączając takich czynników, jak postawa sprawcy (zob. np. wyrok SN z 19.08.1980r., IV CR 283/80, OSN 1981/5, poz. 81). Orzecznictwo sądowe stoi przy tym konsekwentnie na stanowisku, że określając wysokość sumy pieniężnej, pozwalającej skompensować krzywdę doznaną przez poszkodowanego, należy mieć na uwadze "aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa". Zapatrywanie to było w orzecznictwie powszechnie akceptowane, mimo zmian wspierającej go argumentacji, w szczególności odchodzenia od akcentowanej wcześniej obawy przed nieusprawiedliwionym wzbogaceniem poszkodowanego. Zachowało ono aktualność także w obecnych stosunkach społeczno-ekonomicznych. Zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia trafnie łączy wysokość zadośćuczynienia z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, bowiem zarówno ocena, czy jest ono realne, jak i czy nie jest nadmierne, a więc czy jest odpowiednie, pozostawać musi w związku z poziomem życia. Podkreślenia jednak wymaga uzupełniający charakter tej zasady w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej, gdyż jedynie przy zachowaniu takiej relacji oraz różnej wagi każdego z tych elementów możliwe jest zachowanie kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (tak m.in. Kodeks Cywilny- komentarz pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego).

Jak wskazał Sąd Najwyższy m.in. w wyroku z dnia 15.07.1977r. (sygn. akt IV CR 266/77) „zadośćuczynienie z art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny w związku z tym winno być stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności, jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia. Zadośćuczynienie nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz również niewspółmiernej.”

Z kolei w wyroku z dnia 01.04.2004r (sygn. akt II CK 131/03) Sąd Najwyższy orzekł, iż „określając wysokość "odpowiedniej sumy" (art. 445 § 1 kc), sąd powinien niewątpliwie kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia i uwzględnić wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy, o którym decydują przede wszystkim takie czynniki, jak rodzaj uszkodzenia ciała czy rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter polegający zwłaszcza na kalectwie, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego i jego szanse na przyszłość oraz poczucie nieprzydatności społecznej.”

Na okoliczność doznanego przez powódkę uszczerbku na zdrowiu sąd przeprowadził dowód z dokumentów medycznych, zeznań powódki, a także z opinii biegłego z dziedziny ortopedii i traumatologii.. Z dowodów tych, będących podstawą ustalonego w tym zakresie stanu faktycznego sprawy, wynikało że powódka był leczony zachowawczo, przez okres ok. 3 tygodni odczuwała średnie dolegliwości bólowe, które łagodziła przyjmując odpowiednie leki oraz korzystając z kołnierza ortopedycznego. Skorzystała też z fizykoterapii. Już te tylko okoliczności przemawiały za uznaniem, iż po stronie powódki doszło do krzywdy. Pracująca, mieszkająca samodzielnie, czynna towarzysko kobieta z dnia na dzień została ograniczona w tej aktywności. Dodatkowo sytuację pogorszył fakt, że powódka była instruktorką samoobrony, a nadto prowadziła własną działalność gospodarczą – szkółkę nauki karate. Obawa przed utratą zysku z prowadzonej działalności gospodarczej z pewnością powodowała frustrację powódki, tym bardziej, iż przed wypadkiem była osobą w pełni zdrową i prowadzącą ustabilizowany tryb życia. Okazało się jednak, że obrażenia, jakich doznała powódka nie miały konsekwencji w układzie kostnym ani nie powodowały zmian neurologicznych. Odczucie bólu i dyskomfort z czasem ustępowały i już na początku listopada 2013 r. powódka była zdolna do podjęcia zatrudnienia. do pracy.

Należy też wziąć pod uwagę, iż w wyniku wypadku z dnia 25.10.2013 r. powódka nie doznała trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Mając na względzie wszystkie powyższe okoliczności, zdaniem sądu, zasadnym jest przyznanie powódce zadośćuczynienia, jednak nie w kwocie dochodzonej pozwem. Okres leczenia i rehabilitacji powódki był krótki i zdaniem biegłego sądowego został zakończony. Powódka nadal pracuje w swoim zawodzie, od 3 lat nie podjęła żadnego leczenia czy kontynuacji rehabilitacji. W tej sytuacji, zdaniem sądu, kwota 1.000,00 zł będzie współmierną do doznanych przez powódkę cierpień, długotrwałości choroby i rozmiaru kalectwa, a także zgodna z zasadą umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia. Natomiast co do dalszej kwoty zadośćuczynienia wskazanej w pozwie roszczenie pozwu jako bezzasadne oddalił.

Sąd uznał z kolei za zasadne w całości żądanie powódki w zakresie zapłaty przez pozwanego na rzecz powódki odszkodowania za szkodę, której doznała w następstwie wypadku komunikacyjnego z dnia 25.10.2013 r. w kwocie 1.189,00 zł.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego tytułu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Stosownie do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl § 2 ww. art. 361 k.c. w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Zdaniem Sądu, powódka poniosła wydatki pozostające w adekwatnym związku przyczynowo - skutkowym do okoliczności ww. kolizji drogowej i doznanych w jej wyniku obrażeń ciała, na które złożyły się następujące należności: 39,00 zł zakup kołnierza ortopedycznego, 100,00 zł badanie USG szyi, 250,00 zł cena zabiegów fizykoterapeutycznych (masaży) oraz 500,00 zł wynagrodzenie zleceniobiorcy za prowadzenia w ramach zastępstwa za powódkę zajęć sportowych karate. Sąd miał na uwadze, iż powódka poniosła powyższe wydatki na leczenie oraz w celu zapewnienia płynności finansowej prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wydatki te były niezbędne i konieczne, a fakt ich poniesienia powódka udowodniła stosownymi dokumentami w postaci rachunków i faktur.

Sąd nie miał również wątpliwości, iż powódce należy się od pozwanego zwrot kwoty 300,00 zł, którą poniosła ona za sporządzenie prywatnej opinii przez lekarza medycyny z zakresu patomorfologii R. K. odnośnie stanu zdrowia powódki po wypadku z dnia 25.10.2013 r. W ocenie Sądu zasadność poniesienia tego wydatku wynikała, z faktu, iż pozwany w toku likwidacji szkody negował, aby powódka doznała jakichkolwiek obrażeń ciała oraz by w ogóle brała udział w tym zdarzeniu.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. na rzecz powódki A. S. kwotę 2.189,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.01.2014 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że zawiadomienie o szkodzie wpłynęło do pozwanego w dniu 26.12.2013 r., tak więc termin na spełnienie świadczenia określony w art. 817 § 1 k.c. upłynął w dniu 26.01.2014 r. Odsetki są należne od dnia kolejnego i tak też sąd zasądził je w wyroku.

Sąd oddalił żądanie powódki w zakresie ustalenia odpowiedzialności pozwanego za mogące wystąpić u powódki negatywne konsekwencje wypadku w przyszłości, albowiem biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii S. G.w sporządzonej przez siebie opinii zaprzeczył, aby w następstwie wypadku z dnia 25.10.2013 r. powódka miała doznań uszczerbku na zdrowiu w przyszłości.

O kosztach sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c Sąd uznał, iż powódka wygrała proces w 13,52 % i w związku z tym zasądził od powódki na rzecz pozwanego koszty procesu, pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu.